O aniołach słów kilka, część 2.

W poprzedniej części artykułu omówiliśmy pokrótce, kim są aniołowie oraz w jaki sposób wyglądała ich próba w momencie powołania ich do istnienia. Teraz skoncentrujemy się na naturze tych duchów i ich podziale hierarchicznym. Tak, jak ludzie wykazują się między sobą różnym stopniem doskonałości (w dowolnym tego słowa znaczeniu), przy czym każdy poszczególny z nich ma do odegrania własną rolę według zamierzeń Bożego Planu, to tak samo w anielskiej społeczności nie spotkamy dwóch równych sobie aniołów. Predyspozycje najmniej uzdolnionego ducha nie pozwalają mu zajmować się czymś, co przekraczałoby jego możliwości poznawcze, za to ten, który dysponuje obszerniejszym poznaniem winien koncentrować się na wyższych celach, do których został powołany.

Aniołowie dzielą się na trzy główne stopnie hierarchii, przy czym w każdej z nich zawierają się po trzy chóry, co w sumie daje nam ich dziewięć. Najprawdopodobniej podział trójkowy ich wszystkich odpowiada Trójcy Przenajświętszej, dla głoszenia chwały której błogosławione duchy zostały stworzone. Do każdego z chórów przynależy ogromna ilość aniołów, spośród których niemożliwym byłoby wskazanie dwóch identycznych. Każdy z nich jest jedynym i niepowtarzalnym; posiada unikatowe imię, określające swym znaczeniem konkretne podmioty, którymi dany anioł się zajmuje, cechuje go niepodobna innym osobowość i żaden z nich nie jest w jednakowym stopniu uzdolniony (należałoby przy okazji wspomnieć, że choćby w Królestwie Niebiańskim odnalazł się duch najmniej spośród reszty inteligentny, to i tak dysponowałby on mądrością po stokroć przewyższającą wiedzę którejkolwiek z istot ludzkich, gdyż środowisko materialne w którym żyją, uniemożliwia im bezpośrednie poznanie tego, co wykracza poza rzeczywistość fizyczną głównie z powodu odbierania realiów w powszechny, zmysłowy sposób [wielu wybitnie pozwoliło sobie zatracić się we własnej cielesności i materii...]). Jednak istnieje pewna główna cecha, która łączy ich wszystkich; potrafią oni kochać bezinteresowną miłością Stwórcy wszystko to, co On sam wykreował. Są wobec Niego wierną służbą, a wobec ludzi opiekunami i braćmi tak, jak wobec samych siebie.

Pierwsza triada, która zajmuje miejsce najbliżej Bożego Oblicza składa się z Serafinów, Cherubinów i Tronów. Jest to triada najdoskonalsza, której Stwórca pozwolił trwać najbliżej swego boku, a wspólnym zadaniem pochodzącym z niej duchów jest adorować Go, śpiewać pochwalne pieśni i kochać najdoskonalszym stopniem miłości.

     ✶ Serafini - "ci, którzy zapalają/rozgrzewają"; chór istot anielskich, przebywających najbliżej Stwórcy. Cechuje ich nieprzenikniony żar miłości Bożej, który duchy te przekazują braciom z niższych chórów i nieustannie kontemplują Oblicze Pana. Posiadają oni po trzy pary skrzydeł; jedną parą osłaniają swe twarze, drugą stopy, a pozostałe dwa pozostawiają rozpostarte.
   O Serafinach mówi słynny tekst z Księgi Izajasza, opisujący objawienie się Boga w Świątyni Jerozolimskiej. W tym tekście opisuje się Serafinów jako istoty stojące w szczególnej bliskości Boga (Iz 6,2.6).

     ✶ Cherubini - aniołowie ci zawdzięczają swoją nazwę umiejętności pojmowania światła wypływającego od Boga. Przejmują oni od Stwórcy wszelką wiedzę oraz najdoskonalsze rozumienie i przekazują je innym chórom. Zyskali oni również miano "boskich kronikarzy".
   Na temat Cherubinów mamy wzmiankę w scenie opisującej upadek człowieka w raju. Bóg wygnał człowieka z raju i postawił Cherubinów przed ogrodem Eden, aby strzegły drogi do drzewa życia (Rdz 3,24). O Cherubinach mówi także prorok Ezechiel opisując objawienie się Chwały Bożej (Ez 10,1-22) oraz Księga Wyjścia opisując Arkę Przymierza (Wj 25,22).

     ✶ Trony - chór aniołów, na których (mówiąc metaforycznie) Bóg się wspiera. Odczytują oni w Stwórcy idee dzieł Bożych, Jego swoisty zamysł. To bardzo piękne obrazowe przedstawienie: Bóg "wspiera się" na więzi ze stworzonym przez Niego światem. Trony uosabiają także wyniesienie ponad wszystko to, co niższe ku wszystkiemu, co święte oraz gorliwość w niezmiennym trwaniu przed Bogiem.
   O Tronach mówi święty Paweł w Liście do Kolosan (Koi 1,16) podkreślając, że zostały one stworzone przez Boga i dla Boga.

Do drugiej triady należą Panowania, Moce (inaczej zwane Cnotami) i Potęgi. Z Bożego polecenia otrzymali oni za wspólne zadanie zajmować się sferami pośrednimi między Niebem i Ziemią, utrzymywać w harmonii wszystko, na co składa się Wszechświat, a także opiekować się tym, co jest z nimi bezpośrednio związane, głównie na płaszczyźnie duchowej;

     ✶ Panowania - chór ten ma szczególny udział w Bożym Planie, na mocy którego zadaniem przynależących do niego duchów jest utrzymywanie wszechświata w ładzie i harmonii. W sposób osobliwy dopomagają one również w szerzeniu Bożego wizerunku w świecie. Bóg powierza ich opiece osoby, które w życiu społecznym pełnią funkcje przywódcze.

     ✶ Moce (Cnoty) - aniołowie ci, dzięki Bożej mocy wznoszą się niezłomnym duchem ku Stwórcy i z dobrocią wpływają na duchy niższych rzędów, by i one, na ile tylko mogą, upodabniały się do prawzoru wszelkiej duchowej mocy (czyli do Boga) i objawiały Jego potęgę przez pełne dobroci i wspaniałości działanie. Do aniołów Mocy można zwracać się z prośbą o cnotę męstwa, potrzebną człowiekowi do wiernego naśladowania Jezusa Chrystusa. Stąd ci aniołowie zostali także nazwani aniołami cnót. Ochraniają oni również ludzi przed uleganiem pokusom Złego.

     ✶ Potęgi - aniołów tego chóru uraczono niniejszym tytułem z powodu cechujących ich nieustraszonej natury i męskości, przejawiających się w każdym ich działaniu. Dążą ze wszystkich sił do naśladowania Boga, są stale wpatrzeni w Jego nadprzyrodzoną i twórczą siłę. Chronią ludzi przed wpływami złego ducha, pomagają we wzroście życia duchowego, a w szczególności w umocnieniu trzech cnót Boskich, czyli wiary, nadziei i miłości.

   O istnieniu aniołów Panowań, Mocy i Potęg mówi święty Paweł w Liście do Efezjan (Ef1,21) oraz w Liście do Kolosan (Koi 1,16).

     Ostatnią, najbardziej oddaloną od Bożego Oblicza, lecz jednak wciąż pozostającą z Nim w nierozerwalnej więzi triadą aniołów są Zwierzchności (inaczej Książęta), Archaniołowie i Aniołowie. Ich misją pozostają sprawy ziemskie; opiekują się oni państwami, narodami i wszystkimi istotami zamieszkującymi Ziemię, poczynając od roślin i kończąc na ludziach. Z tej triady najprawdopodobniej wywodzą się Aniołowie Stróże każdego poszczególnego człowieka, jednak oficjalnie nie wiadomo, czy jest to regułą.

     ✶ Zwierzchności (Książęta) - podmiotem tych duchów jest umiejętność przewodzenia i kierowania innymi w sposób podobny Bogu; poddania siebie prawzorowi wszelkiego kierownictwa i motywowania pozostałych, aby wspomniane umiejętności w sobie kształtowali. Jest to grupa aniołów, która zajmuje się zespołami ludzi, kieruje losami państw, miast oraz wszelkich instytucji. Nie chodzi tu oczywiście o instytucje same w sobie, ale o ludzi działających w danych strukturach. Należy powierzać ich protekcji osoby zarządzające krajami i narodami oraz prosić o łaski potrzebne im do światłego ich reprezentowania.
   O istnieniu aniołów zwanych Księstwami wspomina święty Paweł w Liście do Efezjan (Ef 1,21).

     ✶ Archaniołowie - duchy te są najważniejszymi pośrednikami między Niebem i Ziemią; zajmują się najistotniejszymi kwestiami ludzkiej społeczności, w tym przekazują ludzkości Wolę Stwórcy. Najbardziej znani archaniołowie to Mikael, Gabriel oraz Rafael, których imiona oznaczają kolejno "Któż [jest] jak Bóg", "Bóg jest mocą" i "Bóg uleczył".
   O archaniołach mówi List świętego Judy Apostoła (Jud 9).

     ✶ Aniołowie - chór aniołów najbliższych człowiekowi. Ich zadaniem jest ochrona ludzi i troska o ich zbawienie. Nieustannie interesują się życiem człowieka i zabiegają o jego dobro. Na podstawie Pisma Świętego można wnioskować, że tak samo, jak ludzie, tak również pojedyncze kraje i narody posiadają swoich Aniołów Stróżów (por. Dn 10,13-21). W czasie objawień w Fatimie Anioł, który ukazał się trójce dzieci przedstawił się następująco: "Jestem Aniołem Stróżem Portugalii".
   O aniołach świadczą niemal wszystkie dzieje spisane w Piśmie Świętym, jak i liczne objawienia mające miejsce w każdym wieku istnienia ludzkości.

Artykuł autorstwa Szeptu Anioła i Pasjonatki Wszystkiego.

O aniołach słów kilka, część 1.

Anioł.

Czy zastanawiał się ktoś kiedyś głębiej nad tym pojęciem? Wystarczy, że zabrzmi ono w naszym otoczeniu, a od razu przed oczami przeciętnego zjadacza chleba pojawia się piękna, skrzydlata istota o młodzieńczym obliczu promieniującym zarazem dostojeństwem jak i pełnią miłosierdzia, przyodziana w zwiewne szaty oraz ze świetlistą aurą wokół swej postaci. Lecz, czy to wystarczy, aby zaspokoić ludzką ciekawość na temat tych nader tajemniczych bytów, o których to po raz pierwszy usłyszeliśmy zapewne z treści świętych ksiąg?

 Przyjrzyjmy się zatem bliżej temu pojęciu. Z języka greckiego "angelos" oznacza posłańca lub zwiastuna. Jest to główna funkcja tegoż ducha, pozbawionego płci, stworzonego przez Boga na Jego obraz i podobieństwo, będącego Jego sługą oraz pośrednikiem między Niebem i Ziemią. Istoty te, obdarzone wolną wolą stanęły w dniu swego powołania do istnienia przed znaczącym wyborem; mogły zdecydować się na uczestnictwo w Bożym Planie jako nosiciele światła pełniący określone funkcje, o których wspomnimy w jednym z  kolejnych artykułów, albo zbuntować się przeciw Stwórcy i odrzucić stan łaski, przeobrażając się w byty, nazywane powszechnie demonami. Odrzucając Boga, odrzuciły one zarazem wszystko to, co z Nim związane i stały się zupełnymi jego przeciwieństwami.

 Anioł, decydując się na jedną ze wspomnianych ścieżek swej przyszłej egzystencji, przenigdy już nie obierze innego kierunku i po wsze czasy istnieć będzie jako istota światła, bądź ciemności. Natura tych istot jest daleko lepsza od natury ludzkiej i każda poszczególna z nich doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jaki kierunek obrała, przewidując tym samym jego dalsze konsekwencje; przenigdy już nie zmieni swojej decyzji w przeciwieństwie do człowieka, który kolokwialnie rzecz ujmując, nigdy nie wie, czego chce. Z tego właśnie względu, kiedy pierwsi ludzie dopuścili się nieposłuszeństwa wobec Stwórcy, nie zostali przez Niego odtrąceni. Zawsze istnieje możliwość dokonania przez nich wyboru dobra oraz jego podmiotów, choćby w ostatniej dekadzie ich ziemskiego pielgrzymowania. Do samego końca otrzymują oni szansę na zyskanie życia wiecznego w Niebiosach.

Powróćmy jednak do kwestii aniołów. W jaki sposób przedstawiała się ich próba?

Każdy z nich został stworzony w miejscu chwały i wieczystej obecności samego Boga. Obdarowani szczególnymi łaskami, potrzebnymi im do podjęcia świadomej i dożywotniej decyzji w sprawie swego przeznaczenia nie mogli jednak zawczasu oglądać oblicza Stwórcy. Widząc Go w pełni swej doskonałości, piękna i majestatu przyjęliby bezkrytycznie każde Jego słowo, uznając je słusznym w świetle wyżej wymienionych cech Boskości, oddziałującej na każde stworzenie niemal pozbawiając je zmysłów. Biorąc pod uwagę fakt, że głównym podmiotem Boga jest bezinteresowna miłość, która nie ma prawa zniewalać, lecz wyłącznie dawać możliwość samodzielnego podejmowania decyzji, nie mógł On sugerować na podstawie wizerunku pełni Swej chwały obrania przez aniołów konkretnej drogi, choćby była ona najsłuszniejszą ze wszystkich możliwych. Wybór należał wyłącznie do nich samych.

 Pierwszym etapem próby, warunkującej aniołom możliwość wieczystego obcowania pośród chwały ich Stworzyciela, było zaakceptowanie faktu, iż jest On Panem całego Swego stworzenia. Przedstawił im Swoją trójjedyną naturę oraz przytoczył przykazania, których głównym wspólnym mianownikiem było miłosierdzie. Aniołowie przystali na wspomniane warunki i tym samym przeszli pierwszą część próby. Jednak nie każdy z nich wykazał się tym samym stopniem gorliwości, co stało się pierwszym krokiem prowadzącym ku upadkowi wielu z nich.

 W drugiej części próby Bóg objawił aniołom swój zamiar stworzenia istot niższego od nich rzędem, czyli ludzi, aby i oni mogli wielbić Jego chwałę i cieszyć się możliwością uzyskania życia wiecznego przy Jego boku. Przedstawił im również plan wcielenia do człowieczego ciała drugiej z trzech Osób Trójcy Świętej, aby za Jej przewodnictwem ludzie mogli uzyskać wspomniane zbawienie. Tą osobą jest Jezus Chrystus. Zadaniem aniołów było uczczenie Chrystusa jako ich Pana i władcę oraz Jego ludzką Matkę - Maryję, mającą w niedalekiej (z perspektywy Niebios) przyszłości stać się ich królową. Tego wielu aniołów nie było w stanie zdzierżyć, jako że oddawanie hołdu człowiekowi wydało im się upokarzające, a warunki Boga pełne niesprawiedliwości.

 W tym momencie nastąpił punkt kulminacyjny próby. Aniołowie, którzy opowiedzieli się po stronie Woli Bożej za zgodą Stwórcy stoczyli walkę z opozycją w postaci Lucyfera i jego zwolenników, pragnących wyłącznie jego władzy. Przewodził im Mikael; archanioł obejmujący najwyższe miejsce w anielskiej hierarchii za okazanie najwyższego stopnia wierności Bogu. Upadli nigdy nie ujrzeli Bożego Oblicza i nigdy już nie dostąpią zaszczytu jego oglądania. Utracili pełnię swych łask odwracając się od Stwórcy, ponieważ nie chcieli mieć z Nim nic wspólnego. A wyrzekając się Go, wyrzekli się miłości i wszelkich jej cech pochodnych. Nie byliby w stanie znieść nawet najdrobniejszego aspektu dobra ze względu na esencję nienawiści trawiącą ich zepsute jestestwa; przebywają jedynie tam, gdzie znajduje się podobna ich wnętrzu, nienawistna aura. Za to aniołowie, którzy okazali posłuszeństwo Panu, po dziś dzień cieszą się pełnią miłości wypełniającą ich czyste serca i będą się nią radować na wieki wieków.

(Źródło opisu próby aniołów - objawienia Marii z Agredy)

Artykuł autorstwa Szeptu Anioła z pomocą Pasjonatki Wszystkiego.